Έρχονται δημοτικές εκλογές. Τα πηγαδάκια οργιάζουν και τα όργια αποτυπώνονται και ιντερνετικά. Ψάχνονται ονόματα και επώνυμα, εικάζονται φύλα, μπερδεύονται παρατάξεις, ταράζονται νερά και ως γνωστόν όταν ταράζεις τον βούρκο αρχίζει και μυρίζει.
Όλα αυτά γνωστά, τα είδαμε και στις προηγούμενες δημοτικές. Τότε που πιστέψαμε ότι ο Γιωργάκης ήθελε να σώσει τη χώρα αλλά δεν τον αφήσανε. Τότε που τα μαγαζιά γέμιζαν κάθε βράδυ με κουστουμαρισμένους υποψηφίους και μπορούσες να πιεις δωρεάν ως ένδειξη υποταγής. Όχι τι λέω, τους εκμεταλλευόσουν, τους έπαιρνες χρήματα, εκείνοι τόσα παίρνουν. Δεν έχει σημασία που για τα επόμενα χρόνια θα σε εκμεταλλεύονται εκείνοι και η παρέα τους. Δεν έχει σημασία που θα αποφασίζουν χωρίς να σε ρωτάνε ως “δημοκρατικά εκλεγμένοι”, κάτι από Άδωνι μου θυμίζει αυτό.
Μα στη δημοκρατία δεν επιλέγεις ανάμεσα στο μπλε και στο πράσινο χρώμα, με ποιο θα βάψεις τα πάντα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Στη δημοκρατία πρέπει να προτείνεται οποιοδήποτε χρώμα, σε οποιονδήποτε τόνο και απόχρωση, οποιαδήποτε στιγμή. Κι αυτοί οι “δημοκρατικά εκλεγμένοι” πρέπει να είναι υποχρεωμένοι να φτιάξουν την βεντάλια με τις αποχρώσεις και να την μοιράσουν ώστε να αποφασιστεί από όλους ποια μπογιά θα χρησιμοποιηθεί. Έπειτα πρέπει να είναι υποχρεωμένοι να πετύχουν την απόχρωση και να αρχίσουν το βάψιμο. Και φτου κι απ την αρχή. Είναι δύσκολη η δουλειά μα... κάποιος πρέπει να την κάνει.
Προς το παρών, αυτές οι δερμάτινες καρέκλες του δημοτικού συμβουλίου δεν είναι θέσεις εργασίας. Είναι θέσεις εξουσίας και ως τέτοιες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται. Είναι λοιπόν επόμενο να μαχόμαστε για την μετατροπή τους σε θέσεις υπηρεσίας του κοινού συμφέροντος. Κάποιοι πιστεύουν πως αυτή η μετατροπή μπορεί να γίνει μόνο με την ολοκληρωτική καταστροφή των υπαρχόντων θεσμών και την εκ νέου δημιουργία άλλων. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η μετατροπή πρέπει να γίνει εκ των έσω. Κάποιοι δέχονται ότι μπορούν να δημιουργούνται νέοι θεσμοί αλλά παράλληλα να βελτιώνονται και οι παλαιότεροι. Δεν έχω καταλήξει.
Η πρωτοβουλία του Ξάνεμου σίγουρα δεν είναι η μοναδική λύση. Αποτελεί όμως μία κίνηση προς την αλλαγή που οραματιζόμαστε. Δεν είναι τυχαίο που η πρώτη από τις δέκα βασικές προγραμματικές αρχές που προτείνει είναι η “Συμμετοχή των πολιτών στην άσκηση και τον έλεγχο της δημοτικής εξουσίας (συνελεύσεις χωριών – κοινοτήτων – γειτονιάς, τοπικά δημοψηφίσματα, καθιέρωση του θεσμού του συμμετοχικού προϋπολογισμού κ.α.). Έμφαση στην ουσιαστική συμμετοχή και δημιουργική παρουσία της νέας γενιάς σε όλες τις δημοτικές δραστηριότητες”.
Αποτελεί επίσης ένα πείραμα. Προσπάθεια διαφορετικής διαχείρισης των ήδη υπαρχόντων θεσμών, τουλάχιστον στον μικρόκοσμο της Τήνου και για τα δέκα χρόνια για τα οποία μπορώ να έχω προσωπική εμπειρία, δεν έχει ξαναγίνει. Μένει να δούμε αν μπορούμε να την ολοκληρώσουμε.
Όταν πρωτοείδα την αφίσα για την κουβέντα γύρω από την ίδρυση νέας δημοτικής κίνησης με χάλασε αυτό το άσπρο χρώμα του νησιού. Αν όμως περιέχει τον συμβολισμό του λευκού καμβά, του έτοιμου να δεχθεί χιλιάδες διαφορετικά χρώματα τότε με εκφράζει.
Για την αυτοδιοίκηση που εξελίσσεται σε αυτοοργάνωση, υποστηρίζω την προσπάθεια του Ξάνεμου με κάθε θεμιτό μέσο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου