Το μόνιμo κώμα των αναρχικών του πληκτρολογίου

Δημοσιεύτηκε στο mpalothia.com

Δεν αφήνουμε τις χαζομάρες, τον χαβαλέ και το τρολλάρισμα, που έχουμε γίνει και εμείς επαναστάτες του πληκτρολογίου και να βγούμε ξανά στους δρόμους?
 

Πόσο καιρό έχουμε να κουνήσουμε ουσιαστικά τον κώλο μας από την καρέκλα του υπολογιστή?
 

Πόσο καιρό τρώμε το ένα χαστούκι μετά το άλλο, νιώθουμε στο πετσί μας την κρατική καταστολή, ενώ σύντροφοι μπαινοβγαίνουν στις φυλακές πιο συχνά από ότι σηκώνουμε εμείς την κωλάρα μας από τα πληκτρολόγια?

Θα υπερασπιστούμε όλους αυτούς τους συντρόφους με το να κάνουμε χαβαλέ και να μην τους συμπαραστεκόμαστε δίπλα τους?

Καλό το χιούμορ, είναι και αυτό μια μορφή άμυνας απέναντι στη φρίκη που ζούμε αλλά αν θέλουμε να διεκδικήσουμε την ζωή μας, πρέπει να το κάνουμε στον δρόμο…

Ή θα περιμένουμε την επόμενη δολοφονία που θα κάνουν οι μπάτσοι ή οι χρυσαυγίτες?
 

Και τότε θα είναι ζήτημα αν θα ξεσηκωθούμε γιατί θα έχουμε αράξει τόσο πολύ που θα βγάζουμε τόνους τα κείμενα – ειδικά τα ηλεκτρονικά που είναι και τσάμπα – και θα θεωρούμε ότι έχουμε κάνει το χρέος μας….

Θα συνεχίσουμε να ξεκατινιαζόμασε ποιος την έχει πιο μεγάλη την αναρχία και την επαναστατικότητα? Μα αυτά δεν φαίνονται στα socail media αλλά στο δρόμο…
 

ή γίναμε ξαφνικά μέρος του συστήματος κάνοντας δεήσεις να πέσει μόνη της αυτή η φασιστική κυβέρνηση, μπας και έρθει μια άλλη που θα είναι πιο φιλική προς εμάς, για να απολαύσουμε λίγη “νομιμοφανή” δράση?

Μπορεί ο χώρος να περνάει κρίση, αλλά με την αδράνεια μας την κάνουμε ακόμα μεγαλύτερη.

Μπορεί να μας έσπασαν τις καταλήψεις αλλά ένα χρόνο τώρα δημιουργήσαμε καινούργιες?
 

Οι φασίστες κρατικοί και παρακρατικοί δολοφονούν και εμείς περιμένουμε από την αστική δικαιοσύνη για να βρούμε δίκαιο?Την ίδια δικαιοσύνη που προσφέρει άσυλο στους φασίστες δολοφόνους και μαστροπούς και εξοντώνει όσους συντρόφους τύχει και πέσουν στα χέρια της?Ή να εμπιστευτούμε τους ομοϊδεάτες των φασιστών, μπάτσους, που μας παρακολουθούν, βασανίζουν -σωματικά και ψυχολογικά – κυνηγάνε και εξοντώνουν με αβάσιμες κατηγορίες?

Αν το κάνουμε αυτό τότε ας σταματήσουμε να ονομαζόμαστε αναρχικοί, ας πούμε ότι γίναμε αριστεροί πιστοί στο αστικό σύστημα και ας αράξουμε αναπαυτικά στα σπίτια μας, μέχρι να έρθουν εκλογές για να επιτελέσουμε το “ανατρεπτικό” μας καθήκον, ψηφίζοντας “προοδευτικά και επαναστατικά” κώματα, περιμένοντας να εξαργυρώσουμε τα “επαναστατικά” κουπόνια – Like –  που μαζεύουμε από τα πληκτρολόγια μας…
 

Γιατί σε ένα μόνιμο κώμα έχουμε περιπέσει και εμείς…

ΥΓ1 Δεν υπάρχει “Νέα” και “παλιά” Αναρχία…
 

Η αναρχία δεν είναι μια απλή ιδεολογία και δεν μπαίνει σε καλούπια, ούτε θα μπει ποτέ. Και κανείς δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Είναι μια ιδεολογία που ο καθένας μας συμβάλει και συνδιαμορφώνει σε άμεση συνεργασία με τους συντρόφους του/της.
 

Ας αφήσουμε τα λογοπαίγνια και την αριστερίστικη νοοτροπία, με την επεξηγήσεις των λέξεων και τα αναμασημένα τσιτάτα.
 

Σε βασικές γραμμές συμφωνούμε όλοι μας, αλλιώς δεν θα αυτοπροσδιοριζόμασταν ως αναρχικοί.

ΥΓ2 Καλό είναι να πανηγυρίζουμε για τις εξεγέρσεις στο εξωτερικό και να τις ζηλεύουμε και να τις στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις αλλά η δική μας φλόγα της εξέγερσης πότε θα ανάψει? Γιατί καταντήσαμε μικροαστοί νοικοκυραίοι, που περιμένουν από τους άλλους να κάνουν την αρχή.

Και όσοι θυμούνται και αναφέρουν την Ισπανία μην ξεχνάνε πως όλη η δράση της CNT και της FAI ήταν μια διαρκή εξέγερση από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης τους.