Η βία δεν είναι λύση...

...η Λία είναι Βίσση. Αυτή ίσως θα έπρεπε να είναι η απάντηση σε όσους προφασίζονται επιχειρήματα περί ελεύθερης ασκήσεως του δικαιώματος της ψηφοφορίας για να κατηγορήσουν όσους οργάνωσαν την διαμαρτυρία και όσους βρέθηκαν εκεί να διαμαρτυρηθούν. Μας δουλεύουν. Αν δεν κάνω λάθος η ψηφοφορία έγινε κανονικά κι ας ήταν η συμμετοχή μηδαμινή. Οι “αστυνομικές δυνάμεις” δεν χρειάστηκε να επέμβουν ούτε μία στιγμή και ο κόσμος περιορίστηκε στην συντριπτική του πλειοψηφία σε “λεκτική βία”, αν εξαιρεθούν μερικά περιστατικά που άγγιζαν τα όρια του θεατρινισμού και το βρέξιμο στο τέλος.

Έλεος. Η θρησκευτική εξουσία μας απειλεί, μας προσβάλει, μας φιμώνει, μας εξαπατά, μας χρησιμοποιεί, μας πετάει τα ξεροκόμματα, μας καταγράφει και τώρα θα πρέπει να λογοδοτήσουμε για λίγο νεράκι. Κατά την γνώμη μου, ο κόσμος ήταν αρκετά συγκρατημένος αν συλλογιστούμε τι ακριβώς πιστεύει ότι έχει γίνει.

Πολλοί από τους ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί θεωρούν την εικόνα και την ίδια την θρησκευτική μορφή που απεικονίζει ιδιοκτησία των τηνιακών. Με την ευφάνταστη ατάκα ότι ο Πολυκανδριώτης θα μας πάρει την εικόνα από το νησί, επιτεύχθηκε ένα σημαντικό πλήγμα στον θρησκευτικό εγωισμό τους. Πραγματικά, τα απολυτίκια και οι εθνικοί ύμνοι δείχνουν ότι το ζήτημα ξεφεύγει από τον φόβο μήπως σταματήσει η ροή των προσκυνητών και των χρημάτων που αφήνουν στο νησί. Έτσι κι αλλιώς, τα τελευταία χρόνια, αν και ο αριθμός προσκυνητών δεν μειώθηκε αισθητά, φαίνεται ότι δεν συνέβη το ίδιο και με τα χρήματα που χαλούν. Εδώ θίγεται μια άλλου είδους ιδιοκτησία, μια λανθάνουσα αντίληψη θρησκευτικού τοπικισμού.

Αυτή η αντίληψη περί προστασίας του νησιού από την ιδιόκτητη θεότητα πάντως, δεν διαφέρει κατά πολύ από το ελληνορθόδοξο μυθολόγημα. Ίσως να αποτελεί απλά μία συνέπεια της εδραίωσης του στην ελληνική κοινωνία. Αν ένας λαός παραμυθιάζεται για χρόνια πως είναι ο εκλεκτός ενός θεού και πως ο θεός αυτός έχει βάλει στόχο την σωτηρία του συγκεκριμένου λαού, είναι φυσικό ένα κομμάτι του, να οικειοποιηθεί μία θεότητα για δική του προστασία. Έπρεπε να ξέρουν οι αρχιερείς πως αν δόσεις ένα παιχνίδι στο παιδί για να ησυχάσει, όταν του το πάρεις πίσω, θα αρχίσει πάλι να γκρινιάζει.

Όμως αυτή η θρησκευτική – τοπικιστική διαμαρτυρία είχε και ένα άλλο σκέλος. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι εκεί που ως έναν βαθμό έβλεπαν και πολιτική πλευρά στο θέμα. Υπήρχαν άνθρωποι που δεν έψαλλαν τα απολυτίκια αλλά όταν ο Πολυκανδριώτης χαρακτηρίστηκε φασίστας, ένωσαν ευχαρίστως την φωνή τους με το πλήθος. Υπήρχαν τα παιδιά της σχολής του Πύργου που μάζεψαν υπογραφές για τα δίκαια αιτήματά τους. Υπήρχαν άνθρωποι που έβλεπαν τον Πολυκανδριώτη σαν ακόμη μία εξουσιαστική μορφή και θέλησαν να εναντιωθούν σε αυτό. Υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν μια ανατροπή, είτε εσωτερική, είτε κοινωνική και βρέθηκαν εκεί, σήκωσαν κεφάλι κι όπως είχε πει ένας φίλος “μάθε τους να ξεσηκώνονται κι ας είναι κι έτσι, αν μάθουν να ξεσηκώνονται θα το κάνουν και διαφορετικά”.

Λοιπόν, σε καμία περίπτωση δεν καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Και απαντώντας στους υπερασπιστές της μη βίας, από όποια πλευρά και αν προέρχονται, είτε έχουν συμφέρον είτε όχι, μπορεί η βία να μην είναι λύση αλλά σίγουρα η λύση εμπεριέχει βία.