Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Από Δευτέρα πάλι μαζί.



Κυριακή 25 Γενάρη 2015, γύρω στις 23.00, ο κόσμος καρφωμένος στις οθόνες, στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις μαθαίνει για την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ. Η ελπίδα δεν έρχεται πια, ήρθε, κι αυτή η ελπίδα χαρίζει χαμόγελα αλλά και δάκρυα χαράς σε όσους στήριξαν το κόμμα. Στα εκλογικά κέντρα ανά την επικράτεια στήνεται πανηγύρι. Άνθρωποι ζητωκραυγάζουν, δημοσιογράφοι μιλούν με ψηφοφόρους και είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα.

Πήραμε την κυβέρνηση. Πρώτη φορά αριστερά. Έφυγε η δεξιά. Σταμάτησε η καταστροφή. Όλα τα συνθήματα επαναλαμβάνονται σαν να φτάσαμε κιόλας στην επόμενη προεκλογική περίοδο, σαν να έχουν υλοποιηθεί όλες οι δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ μονομιάς.

Καλώς ήρθες ΠΑΣΟΚ.

Σύντροφοι, επικαλούμαι το ξεχασμένο ήθος της αριστεράς σας. Δεν είστε οπαδοί, δεν πήρατε πρωτάθλημα. Το κόμμα κέρδισε, όχι εσείς. Έχετε φτάσει ένα βήμα πριν την χρεωκοπία, μπορεί και ένα βήμα μετά, έχετε ανθρώπους αρρώστους και δεν μπορείτε να τους φροντίσετε, έχετε χάσει τα σπίτια σας, τα μαγαζιά σας, το σέβομαι. Όμως, γνωρίζετε ότι με την ελπίδα δεν επιστρέφουν όλα αυτά. Χρειάζεται δουλειά, αγώνας και στήριξη. Ως τώρα εσείς στηρίξατε το κόμμα, ήρθε η ώρα να σας στηρίξει και αυτό. Όχι να σας βολέψει, να σας στηρίξει, στο δρόμο, στην πορεία, στη δουλειά, στην απεργία, στο χωράφι, στην αγορά, στο νοσοκομείο, στο σχολείο, στην κοινωνία, παντού.

Μέχρι τότε, προσπαθήστε να σταθείτε με κριτική, με επιφυλακτικότητα, με αγωνιστική διάθεση. Αρκετές ιδεολογικές παρακάμψεις έκανε η ηγεσία ώσπου να γίνει κυβέρνηση. Συγκρατείστε την τώρα. Μπορεί για σας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να είναι μια ελπίδα, όμως για μας που δεν την ψηφίσαμε, η ελπίδα είστε εσείς.

Από Δευτέρα πάλι μαζί.

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Υπουργέ μου...




Σήμερα βρέθηκα στην δυσάρεστη θέση να συναντήσω από κοντά τον υπουργό εργασίας και υποψήφιο βουλευτή Κυκλάδων κ. Γιάννη Βρούτση, τον άνθρωπο που είναι τουλάχιστον συνυπεύθυνος για χιλιάδες απολύσεις και άλλες τόσες αυτοκτονίες σε ολόκληρη τη χώρα. Κι ήταν τόσο δυσάρεστη η θέση μου, κυρίως επειδή ένιωσα στο πετσί μου τον συμβιβασμό.

Σε ένα περιβάλλον “πολιτισμένο”, γεμάτο με χειραψίες, με σεις και με σας και με αστικές ευγένειες, συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι παρά άλλος ένας ευγενής αστός και δεν αποτελώ καμία απειλή για τους κυρίους Βρούτσηδες. Δεν πρέπει να ξεγελιέμαι από την ασφάλεια που τον συνόδευε.

Ο κύριος Βρούτσης, κύριος σε όλα του, επέμεινε να γνωριστούμε προσωπικά, να δώσουμε τα χέρια και δέχτηκε να συζητήσουμε πολιτισμένα... κι εγώ υπέκυψα. Είχα την ευκαιρία να μιλήσω, να ζητήσω ευθύνες, να φωνάξω την αλήθεια κι όμως, περιορίστηκα στο να ρωτήσω δυο πράγματα, να διαφωνήσω και που και που να γελάσω με τις απαντήσεις που πήρα. Δεν μίλησα ούτε καν όταν άκουσα την καταπληκτική ατάκα, “τι μεγαλύτερη δέσμευση ζητάς από τον λόγο μου, που σου τον δίνω πρόσωπο με πρόσωπο;”. Πραγματικά, ο υπουργός της κυβέρνησης του ψεύδους και της αλητείας μου έδωσε τον λόγο του! Κι εγώ έμεινα απαθής.

Απαθής έμεινα κι όταν η συνυποψήφια ανέφερε τα ονόματα των φασιστών Άδωνι και Βορίδη προκειμένου να πείσει για την προσπάθεια της κυβέρνησης να διασφαλίσει τους καρκινοπαθείς. Ακούστηκαν τα ονόματα των πιο δολοφονικών υπουργών υγείας της μεταπολίτευσης ως απόδειξη της ορθότητας του κυβερνητικού προγράμματος και... καμία αντίδραση.

Ντρέπομαι πραγματικά που δεν με ντρέπονται. Ντρέπομαι που ντράπηκα. Ντρέπομαι που η αντίσταση μου φτάνει μέχρι εκεί. Ντρέπομαι που ήμουν για αυτούς απλά μια χαμένη ψήφος και τίποτε παραπάνω.

Μια ψήφος είμαστε μόνο... Μέχρι να αλλάξουμε.

Καλή αλλαγή.